beste nederlandse design | uitslag

De winnaar is bekend, de Fokker 27 is het geworden. Misschien wel het beste Nederlandse Design, maar zeker niet het mooiste. En daar ging het natuurlijk om. Ik heb er zelf erg weinig mee. Het is vast een goed ding, maar het straalt geen enkele emotie uit. Het is gewoon een vliegtuig. Een succesvol nederlands vliegtuig,dat is waar.
Maar dat is dan ook alles.

de uitslag

de blue note stijl

Blue Note werd in 1938 opgericht door de Alfred Lion. De uit Berlijn gevluchtte Duitser had al in 1925 kennisgemaakt met jazz, toen hij per toeval een openluchtconcert bijwoonde van de pianist Sam Woodyard.

In 1941 kwam Francis Wolff als 'business manager' bij Blue Note en fotografeerde sinds die tijd de oefensessies van de jazzmuzikanten. Het leverde gelukkig ook bijzondere beelden op. De foto's die Francis maakte waren rauw en lieten vaak zwetende, peinzende en hardwerkende muzikanten zien.

Als je het over herkenbare huisstijlen hebt, komt alles samen bij Blue Note. Toen er naar 33 toeren-platen werd gewisseld, kwam ook de platenhoes. In 1956 werd Reid Miles ingehuurd om die te ontwerpen. Hij deed dat met de foto's van Francis Wolff en sinds die tijd was een plaat van Blue Note van veraf herkenbaar. En dat terwijl ze allemaal toch zo verschillend zijn.



Enige stijlvormen vallen wel te ontdekken: de herkenbare typografie (vaak Clarendon, of Helvetica-achtigen), de aangesneden voorhoofden in de portretfotografie en het kleurgebruik. Reid Miles gebruikte, ook waarschijnlijk door de technische middelen die toen voor handen waren, vaak stevige kleuren en grote, egale kleurvlakken. Bovendien waren de foto's vaak in duotoon. Maar het is toch vooral de briljante eenvoud die keer op keer opvalt.

Reid Miles, zo weten we nu, hield helemaal niet van jazz. Hij was gek op klassieke muziek. Het ging zelfs zo ver dat hij de platen waar hij een hoes voor moest maken, niet eens luisterde! Hij sprak wat met Alfred Lion over de plaat en vaak was dat voldoende. Dat de titels zo vaak de leidraad zijn voor de hoezen, heeft hier vast ook mee te maken.

In 1971 kocht Liberty Records het label Blue Note. Alfred Lion, Francis Wolff en Reid Miles verdwenen van het podium. En zo verdween ook de uitstraling, het geluid en de stijl.

blue note

rian hughes | ten year itch

De meeste typografen hebben een leven lang nodig om een aantal fonts te ontwerpen. Als je het portfolio van Rian Hughes van Device bekijkt zou je denken dat hij nooit slaapt of snel grote bergen rommel produceert. Geen van beide is waar. In zijn net verschenen boek Ten Year Itch staan vele prachtige en bijzondere lettertypes, die er allemaal even verzorgd uitzien.



4 jaar geleden vescheen al het boek Art, Commercial waarin vooral zijn illustratieve talenten naar voren kwamen. Daaruit bleek ook dat hij niet van plan was om zomaar een lettertype bij zijn illustraties te gebruiken; hij maakte voor bijna elk project een nieuw font, wat zijn ontwerpen nog eigenzinniger maakten.



In de jaren tachtig begon Rian Huges, na zijn afstuderen aan de London College of Printing, te werken bij verschillende ontwerpbureaus. Ondertussen bracht hij zijn eigen stripboeken uit, in kleine oplages van 20 exemplaren. Uiteindelijk kwam in 1987 zijn eerste 'graphic novel' uit: The Science Service. Deze strips vielen op omdat ze teruggrepen naar de jaren zestig, met veel volle kleurvlakken en bijzondere typografie, terwijl de rest van de strips steeds meer 'realistisch' werd getekend.

Op dit moment heeft Rian Hughes een brede klantenkring met zijn ontwerpbureau Device. Virgin Airways, Penguin Books, DC Comics, Eurostar en de BBC om er een paar te noemen. En ondertussen maakt hij dus óók nog al die fantastische lettertypes.

Over zijn manier van werken zegt hij: 'I don’t want a client to show me some other logos and say 'like this'. I am not thinking about Helvetica or Baskerville or any style issues. To begin, I am thinking of vaguest adjectives. Is this a happy product? Gritty? Angry? You have to encourage the client to think in the same way.'
Dat is natuurlijk een prachtige werkwijze, maar wel één die hij voor zichzelf heeft gecreëerd. Veel ontwerpers zijn simpelweg niet in de positie om dit van hun klant te eisen. Al zou dat wel geweldig zijn.

device

anthony burrill

Toen ik de posters voor Hans Brinker Budget Hotel (in opdracht voor KesselsKramer) voor het eerst zag, was ik al erg gecharmeerd. Wat een leuke vondst en vooral: wat een leuke uitvoering! De simpelheid en de ironische boodschap komen er erg mooi uit vind ik, vooral door goed gebruik van typografie en simpele illustraties.

Nu, jaren later, was ik benieuwd wat Anthony Burril aan het doen was. Hij heeft duidelijk niet stil gezeten. Naast veel vrij werk (zie afbeeldingen) werkte hij ook voor Diesel, de London Underground en maakte anti-corruptie posters voor Kenia. Hij heeft zelfs al een tentoonstelling in het Tate Modern achter de rug.



Samen met Kip Parker, een programmeur, richt hij Friendchip op. Met hem maakte hij veel sites van muzikanten zoals Kraftwerk, Air en David Holmes. De site van Friendchip is nu nog steeds een hilarische plek met allemaal interactieve, grafische gekkigheidjes. Vooral de Soundbooth is geweldig; een beetje Pong On LSD!

In een interview met ID&A zegt hij op een vraag over zijn computergebruik: 'Computers can't think of ideas, yet. But they can make very seductive imagery that gives the impression of having an idea, some people are fooled by this.'

anthony burrill
friendchip