de blue note stijl

Blue Note werd in 1938 opgericht door de Alfred Lion. De uit Berlijn gevluchtte Duitser had al in 1925 kennisgemaakt met jazz, toen hij per toeval een openluchtconcert bijwoonde van de pianist Sam Woodyard.

In 1941 kwam Francis Wolff als 'business manager' bij Blue Note en fotografeerde sinds die tijd de oefensessies van de jazzmuzikanten. Het leverde gelukkig ook bijzondere beelden op. De foto's die Francis maakte waren rauw en lieten vaak zwetende, peinzende en hardwerkende muzikanten zien.

Als je het over herkenbare huisstijlen hebt, komt alles samen bij Blue Note. Toen er naar 33 toeren-platen werd gewisseld, kwam ook de platenhoes. In 1956 werd Reid Miles ingehuurd om die te ontwerpen. Hij deed dat met de foto's van Francis Wolff en sinds die tijd was een plaat van Blue Note van veraf herkenbaar. En dat terwijl ze allemaal toch zo verschillend zijn.



Enige stijlvormen vallen wel te ontdekken: de herkenbare typografie (vaak Clarendon, of Helvetica-achtigen), de aangesneden voorhoofden in de portretfotografie en het kleurgebruik. Reid Miles gebruikte, ook waarschijnlijk door de technische middelen die toen voor handen waren, vaak stevige kleuren en grote, egale kleurvlakken. Bovendien waren de foto's vaak in duotoon. Maar het is toch vooral de briljante eenvoud die keer op keer opvalt.

Reid Miles, zo weten we nu, hield helemaal niet van jazz. Hij was gek op klassieke muziek. Het ging zelfs zo ver dat hij de platen waar hij een hoes voor moest maken, niet eens luisterde! Hij sprak wat met Alfred Lion over de plaat en vaak was dat voldoende. Dat de titels zo vaak de leidraad zijn voor de hoezen, heeft hier vast ook mee te maken.

In 1971 kocht Liberty Records het label Blue Note. Alfred Lion, Francis Wolff en Reid Miles verdwenen van het podium. En zo verdween ook de uitstraling, het geluid en de stijl.

blue note